“ ‘t hijgend hert”
Recent had ik een (s)preekbeurt van 10 minuten. Als je dan toch nog iets zinnigs wilt zeggen en ook nog interactie wilt met het publiek, dan is het opschieten geblazen. Maar het lukt, het werden geloof ik 11 minuten en 37 seconden, dus ik was tevreden. Toen ik de opname terugluisterde viel me op dat die haast ook in de opname was te horen, ik sprak namelijk nogal ‘hijgend’ als of ik inderdaad veel haast had of achterna werd gezeten.
Dit ‘hijgen’ ken ik van mezelf, ik weet dat ik het doe als ik moe ben of als ik moeilijke dingen moet bespreken, maar ook tijdens een spreekbeurt. Mensen hadden me er wel vaker op gewezen en nu hoorde ik het voor het eerst zelf. Dat gaf toch een donkere schaduw over mijn verder succesvolle spreekbeurt.
Momenteel ben ik bezig met het lezen van “De moed van imperfectie” van Brené Brown. Zij beschrijft de levenslange reis van “wat zullen anderen wel niet denken” tot “ik ben goed genoeg”. Zij moedigt de lezer aan om perfectionisme te laten varen, stress als levensstijl los te laten, te vertrouwen op intuïtie en creativiteit de ruimte te geven. Ik dacht dat ik in die reis al aardig op weg was.
Deze week had ik contact met een vriendin die ook die ook mijn verhaal had teruggeluisterd. Ze was positief over de inhoud. Zelf begon ik over mijn ‘gehijg’ of beter gezegd mijn kortademigheid. Ik stelde voor er toch eens iets aan te doen. Ze zei dat ze het ook gehoord had maar vroeg zich af wat ik er dan eventueel aan zou willen doen. Ik dacht ontspanningsoefeningen of logopedie of iets dergelijks.
Daarna vroeg ze of ik er zelf ook last van heb. Ik zei van niet, maar anderen noemen het soms. Zij reageerde….”als je er zelf geen last van hebt” (waarom zou je het dan doen, voor de ander?)
En toen ging het bij mij malen, was het nu perfectionisme van mij die mij aanmoedigt met mijn kortademigheid in bepaalde situaties aan de slag te gaan. Zou ik het nu voor mezelf doen, schiet ik er echt iets mee op, krijg ik meer applaus als ik rustiger zou spreken, word ik dan beter beoordeeld. Ik heb daar over nagedacht en mijn conclusie was: mijn verhaal was zeer begrijpelijk en verstaanbaar, ik heb alles kunnen zeggen en overbrengen wat ik wilde, het publiek was enthousiast, ik kreeg een dik applaus en achteraf veel positieve feedback.
Dus waarom dit perfectionisme.
Opeens dacht ik aan “het hijgende hert” uit de bijbel. Voor de mensen zonder of met weinig Bijbelkennis Psalm 42 vers 1. Daar staat: “ ’t hijgend hert, der jacht ontkomen”.
Dus appte ik aan mijn vriendin ‘ het hijgend hert ging ook niet naar de logopedist’. Waarop zij reageerde met ‘en is toch de jacht ontkomen’ .
Zo bedoel ik maar, mijn spreken hoeft niet perfect, mijn ademhaling ook niet, ik zelf hoef niet perfect te zijn en mijn spreekbeurten zijn de moeite waard ook al ben ik soms wat kortademig. Gelukkig heb ik er bij het schrijven geen last van en doe ik rustig ‘adem in- adem uit’. En zelfs accepteer ik dat deze blog wat korter is dan de meest andere blogs, wat heerlijk om daar geen punt van te maken, wat een rust geeft dat, heerlijk ‘adem in-adem uit’, ik val haast in slaap ZZZZZ.
