Een leven lang leren
Het strikdiploma is vaak het eerste diploma welke een jong kind haalt op zijn vierde, vijfde of zesde levensjaar. Hij heeft dan op school laten zien dat hij goed in staat is zijn eigen veters te strikken. Zit het kind in groep 3 en beheerst hij deze vaardigheid nog niet dan bieden schoenen met klittenband of drukknopen een goede oplossing.
Soms zijn ouders thuis zelf al eerder begonnen met het uitdelen van diploma’s of medailles voor grote of kleine vaardigheden. Zo heb ik gelezen over het ‘je bord leeg eten diploma’, ‘het ’s nachts niet uit je bed komen certificaat’, ‘het zindelijkheidscertificaat’ en veel kleuters kunnen rekenen op een Pietendiploma als ze een lastig parcours in de gymzaal eind november of begin december goed hebben afgelegd.
De meeste kinderen beginnen ook rond het vijfde of zesde jaar met het “A diploma ” zwemmen en misschien ook nog B en C. Hup, op de foto met het diploma en op facebook, de hele wereld moet het weten dat het kind kan zwemmen.
Daarna wordt het nog serieuzer en halen kinderen in de bovenbouw hun verkeers- en EHBO diploma. In middels is de stapel bij de meeste kinderen al aardig gegroeid. Kinderen die deze diploma’s niet (allemaal) halen zetten dit niet op facebook of instagram, want daar zijn deze media niet voor bedoeld. Ik zie het al voor me, een huilend kind met daarboven de titel ‘weer niet gehaald, maar we houden toch van je’ of ‘gelukkig zat er iemand in je klas met nog beroerdere resultaten’.
Daarna komt de middelbare school, als het goed is ook afgesloten met een diploma, de gezakten stellen zich wederom niet voor via de media en ook degene die tien keer doen over het behalen van het rijbewijs zullen dat niet wereldkundig maken.
En daarna komt het volwassen leven. Nog elke dag lees ik over mensen die een studiedag hebben gevolgd en een mooi A-viertje hebben gehaald of een training van 2 dagen en trots zijn alsof ze cum laude hebben gehaald in de ‘weet niet kunde’.
Worden mensen nog ouder dan gaan velen zich omscholen. Een zware en moeizame klus, maar na het diploma valt alle last nu van hun schouders, de wereld lacht ze tegemoet, ze worden met tranen uitgezwaaid door de oude collega’s en met triomf binnengehaald door de nieuwe werkgever. Tenminste zo lijkt het als je facebook of LinkedIn mag geloven.
Ook alle bijscholing wordt weer wereldkundig gemaakt en heel soms staat er een bericht van iemand die vanwege zijn leeftijd of vanwege ziekte en zeer zijn arbeidzaam bestaan beëindigt. En dan is het voorbij met alle prestaties, diploma’s en applaus.
Af en toe wordt er nog eens een foto gepost tijdens een verre reis met de camper of een foto met een stapel kleinkinderen, maar geen diploma’s meer en certificaten, geen roem, geen cum laude.
En daar zou wat aan moeten veranderen lijkt mij, vooral nu ouderen ook steeds meer op internet zitten. Ik heb zelf gedacht aan een medaille voor bejaarden die hun mede bejaarden niet pesten, aan een certificaat voor het lopen achter een rolstoel, een wedstrijd aan en uit trekken van elastieken kousen, een kunstgebitpoetswedstrijd gekoppeld aan een prachtige bos bloemen en een sjerp voor het leegeten van je bord.
Volgend jaar word ik 60, het schiet al lekker op, ik zie er nu al naar uit om via facebook, Instagram en Linkdln bekend te maken of ik heb gewonnen met de scootmobiel wedstrijd en een oorkonde heb gekregen voor liggend en bevend ‘koffie drinken’ zonder te knoeien.
Maar zo ver is het nog niet, ik moet me nog even door deze tussenfase heen worstelen en mezelf maar belonen voor het feit dat het me lukt toch bijna wekelijks een blog de wereld in te sturen. Misschien maak ik wel zelf een mooi diploma voor vijftig blogs per jaar en hang ik die op boven mijn bureau.
