Drie maal hoera.
Vandaag is het de zestigste wereld dovendag. Centraal staat taal, cultuur en gemeenschap. Het is mogelijk om kennis te maken met dove ondernemers en organisaties. Een beetje krom geformuleerd, want de organisatie is niet doof, maar dove organisaties worden gerund door dove mensen. Deze dag wordt afgesloten met een feest voor doven in Leeuwarden (de culturele hoofdstad van Europa 2018 ) met onder anderen keiharde bass op een legendarische trilvloer. Maar naast de feestelijkheden heeft de dag ook als doel: het bekendheid geven aan doof zijn en gebarentaal, opkomen voor de rechten en belangen van doven, voorlichting geven aan doven en horende en gelegenheid geven voor ontmoeting. Eerlijk gezegd heb ik geen doven in mijn omgeving, wel slechthorenden en mensen die hardhorend zijn, mensen die niet willen luisteren en mensen die Oost-Indisch doof zijn. Maar daar wordt vandaag geen aandacht aan geschonken, misschien maar goed ook, want misschien willen ze helemaal niet luisteren.
Verder is het ook de internationale dag van de roodharigen, de Redhear Day, die dit jaar plaatsvindt in Breda. Deze dag is in het leven geroepen omdat de oprichters een zwak hadden voor mensen met rood haar. Op zo’n dag komen er zo’n 40.000 roordharigen bijeen uit meer dan 80 landen. Maar wat kunnen deze mensen nu doen op zo’n evenement. Er zullen byzondere fotoshoots zijn , lezingen over de achtergrond van rood haar, een filmavond en nog veel meer. Ik vind zelf de meeste roodharigen prachtig, maar vroeger was het voor mensen een reden om iemand uit de groep te zetten, om ze uit te schelden of in elk geval negatief te bejegenen. Ik had zelf een grootmoeder die mij dwingend adviseerde om niet met een roodharige jongen thuis te komen. Tegenwoordig hoor ik gelukkig geen negatieve geluiden meer over roodharigen, dus reden te meer voor een groot festijn.
Dan is het vandaag ook burendag. Eerlijk gezegd helemaal vergeten om daar vandaag aandacht aan te geven. Net als mijn buren trouwens, die ook niet iets zichtbaars hebben georganiseerd voor de straat of de wijk. Maar gelukkig kan het elke dag burendag zijn, want je buren heb je 365 dagen per jaar.
Gisteren kwam ik thuis met een paar volle emmers groente uit mijn volkstuin. Loopt er een mevrouw langs die mijn witte pompoenen, patissons genaamd, in mijn emmer ziet liggen en zegt: ‘wat heeft u een mooie pompoenen’. Ik vraag haar of ze van pompoenen houdt en of ze deze witte soort ook kent. Ze vertelde dat ze graag pompoen eet maar deze witte niet kent. Dus ik gaf haar een grote patisson en nog wat tips over hoe je ze klaar kunt maken. Ze keek me zo blij aan alsof ik haar een klompje goud had gegeven. Ze vertelde dat ze in dezelfde straat woont alleen een stuk verderop en dat, als ze me weer tegenkomt, ze me zal vertellen hoe het gerecht heeft gesmaakt.
Dus burendag kan elke dag, en doven en roodharigen dag ook, als je ze maar in je omgeving hebt. Roodharigheid is geen ziekte, maar een prachtige variant op blond, donker en zwart haar en dove mensen zijn mensen met een beperking, maar zoals we tegenwoordige zeggen, ook met veel mogelijkheden, of liever gezegd met steeds meer mogelijkheden om in onze cultuur, op het gebied van relaties, werk en vrije tijd hun weg te vinden met andere doven of met horenden die open staan voor doven en hun helpen zich een volwaardig lid te voelen en te weten van onze samenleving.
Dus dacht ik, wat zou het nou mooi zijn als je alles bij elkaar kon vegen en op burendag een buurtfeest te vieren met roodharige doven, als die tenminste niet op hun eigen feestjes in Leeuwarden of Breda zitten. Zo’n feest met ‘soortgenoten’ is natuurlijk leuk, maar dat wordt maar 1 keer per jaar gevierd, burendag kun je elke dag vieren, met je buren, onafhankelijke van hun haarkleur, hun gehoor, hun leeftijd, hun opleidingsniveau, hun geloof, hun gezinssamenstelling of hun liefde voor pompoenen
