Of dankdag voor gewas en arbeid
Zoals sommige mensen weten heb ik een moestuin en een boomgaard te onderhouden. Een hoop werk, lang niet alles wat ik zaai komt op, niet aan alle bomen komen de lang verwachte vruchten en de oogst wisselt sterk per jaar. Maar er is altijd wel een groente- of fruitsoort die het wint. Het ene jaar zit ik met 25 courgettes, een ander jaar met kilo’s aalbessen en dit jaar spannen de tomaten de kroon.
Vorig jaar kocht ik in de lente een nieuwe broeikas. Door omstandigheden werd hij pas aan het einde van de zomer geleverd. Dus veel te laat voor tomaten, komkommer, paprika’s en aubergines. Gelukkig kun je aan het einde van de zomer nog wel veel soorten groente in de kas planten dus in de herfst oogstte ik paksoi, Chinese kool en ander groenten.
Maar dit jaar zou ik een inhaalmanoeuvre maken. Ik zaaide mijn kas vol met komkommerzaadjes, paprika’s, aubergines en tomaten. Trots was ik toen het opkwam. Maar toen kwam de oogsttijd, gelukkig waren niet alle tomaten tegelijk klaar maar elke keer als ik in mijn tuin kom, wel 3 keer per week, pluk ik weer een emmer vol. Eerst vond ik dat geweldig, thuis maakte is pastasauzen en soepen van, om direct op te eten of in te vriezen. Verder deed ik door elke salade een berg tomaten, gaf ik emmertjes mee aan de kinderen of aan vrienden voor thuis, gaf ik mensen een schaal tomaten voor hun verjaardag en ga zo maar door.
De tomaten werden als het ware een plaag. Ik was blij als ik een rotte tomaat aan de struik vond, kon ik die zonder gewetenswroeging gewoon op de grond laten liggen. Maar helaas waren dat er maar weinig. De tomaten gingen mijn leven beheersen, mijn tuinleven, mijn kookleven en mijn eten, mijn gedachten en mijn emoties, hebben me helemaal in hun greep.
En toen dacht ik aan ‘La Tomatina’. Dit is een feest dat in een dorpje in Valencia elk jaar wordt gevierd op de laatste woensdag van augustus. Op straat wordt er dan een tomatengevecht gehouden, waarbij mensen elkaar met overrijpe tomaten bekogelen. In 2002 werd ‘La Tomatina’ benoemd tot cultureel erfgoed van Spanje. Dit jaar zou het zijn 75e verjaardag vieren, maar helaas is dit feest in verband met de corona pandemie afgelast.
Dus dacht ik, misschien moet ik het zelf gaan organiseren. Alle overrijpe en gekneusde tomaten verzamelen en op zoek gaan naar medestanders. Maar daar ging het mis. Want wat heb ik vroeger geleerd; geen eten weggooien en al helemaal niet spelen met je eten.
De eerste woensdag van november vieren de protestanten ‘Dankdag’ voor gewas en arbeid, nadat er in maart een ‘Biddag’ voor gewas en arbeid is gehouden. En nu zou ik in plaats van dankbaar te zijn voor mijn rijke oogst, mijn gewas verprutsen. Schande.
Nu heb ik een goede tussenweg gevonden. De bessen die ook te overmoedig waren gaan groeien dit jaar heb ik voor een deel laten hangen voor de vogels. De tomaten die ik echt niet meer kan gebruiken, gooi ik op de composthoop en op die manier werkt mijn overtollige groente en fruit mee aan het ecosysteem. Dat is geeft me een heerlijk rustig gevoel. De natuur en ik zorgen voor elkaar en met Gods schepping wordt zorgvuldig omgegaan.
Gelukkig.
