Hoe kom ik aan mijn namen.
Met de uitdrukking ‘What’s in a name?’ wordt bedoeld: het gaat niet om hoe iemand heet, maar om wie iemand is.
Al in de tekst van Shakespeare over Romeo en Juliet, wordt volgens ‘Startpagina.nl’ duidelijk gemaakt dat Romeo en Juliet niet samen zijn vanwege hun namen, maar omdat ze van elkaar houden. Er is echter een probleem. Romeo is namelijk lid van een rivaliserende familie, en kan daardoor niet met Juliet trouwen. Maar Juliet denkt daar anders over en zegt ‘What’s in a name’, ofwel zij wil trouwen met Romeo, onafhankelijk van zijn naam en komaf.
Tegenwoordig worden namen aan kinderen meestal gegeven omdat ouders het een mooie of leuke naam vinden, of omdat hij goed past bij de oudere kinderen, of omdat hij hip is of juist weinig voorkomt. Het vernoemen van ouders, grootouders, komt nog wel voor, maar dan vaak in een tweede en of derde naam.
Ik heet Fina, ook een naam met een geschiedenis. Ik heb eerst even de betekenis opgezocht en vond op ‘babybites.nl’ dat Fina een Engelse naam zou zijn en betekent ‘God voorziet en maakt beter’. Wow, wat een beloften. Maar wat kan ik ermee. Helpt het me om meer te vertrouwen op God en op genezing als ik ziek ben? En is dat dan omdat ik zo heet en heb je bijvoorbeeld een naam die geen betekenis heeft, ben je dan ook van geen betekenis. Dat zal toch niet. Ook ken ik iemand wiens naam ‘de woedende’ betekent. Ik vroeg de ouders ooit waarom ze hun kind deze naam gegeven hadden, hun antwoord was ‘gewoon een mooie naam’ en inderdaad, het kind groeide niet boosaardig op en is uitgegroeid tot een zeer vriendelijke volwassene.
Maar waarom heet ik dan Fina. Mijn ouders wisten trouwens niets van de betekenis. Maar het is heel eenvoudig. Mijn broer is eerstgeboren en de vader van mijn vader heette Pieter, dus hij kreeg de naam Pieter. Mijn moeder kon niet overweg met haar schoonmoeder, dus die werd bij ons thuis niet vernoemd.
Toen ik werd geboren werd ik vernoemd naar de moeder van mijn moeder, die Roelfina heette en naar de vader van mijn moeder die Sietse heette. Dus ik werd Roelfina Sietske. Maar Roelfina, wat trouwens ‘roemrijke wolf’ betekent, vonden ze geen geschikte naam voor mij, dus werd mijn roepnaam Fineke. Nu wilde het geval dat het mijn ouders om onbekende redenen niet lukte om mij Fineke te noemen, maar werd ik thuis Fina genoemd en later op de kleuterschool werd ik weer ingeschreven als Fineke.
Toen ik bijna 6 werd gingen we verhuizen. Ik had zelf besloten dat ik niet meer op 2 manieren wilde worden genoemd, dus werd ik vanaf de eerste klas, groep 3, Fina genoemd. Daar was ik blij mee, want ik had bedacht dat ik Fineke toch wel erg kinderachtig vond, voor een kind dat ging leren lezen en schrijven.
Maar toen ik wat ouder werd, kwam er een kink in de kabel. Want naast de bekende benzine merken, zoals Esso en Shell bestond er in Nederland ook de Fina. Dus als ik me voorstelde en zei dat ik Fina heette, werden er nogal eens grapjes gemaakt over benzine. Dus ze vroegen bijvoorbeeld of ik ook diesel had hoe duur een liter benzine bij mij kostte. Tsja, toen kon ik niet meer terug naar Fineke, die naam had ik al eerder afgeschreven en omdat ik inmiddels in de hoogste klassen zat van de ‘lagere school’ was Fineke helemaal te kinderachtig.
Maar er kwam een kentering. Zoals zoveel meisjes had ik een poesieboekje of een poëziealbum, tegenwoordig een ‘vriendinnenboekje’ genoemd. Daarin had iemand een zelf bedacht versje geschreven en dat begon met de regel: ‘flor fina betekent fijne bloem in het Spaans’. Dat kwam bij me binnen en vanaf toen heb ik vrede gesloten met de naam Fina en tevens leerde ik zelf ‘benzine grapjes’ te maken over mijn naam, om de ander voor te zijn en er dan samen om te lachen.
Met Roelfina heb ik trouwens ook niets, deze naam komt nog weleens in Friesland of Groningen voor en ik gebruik hem alleen op officiële documenten. Ik vind het een redelijke boerse naam, daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar ik kan me er niet echt mee identificeren. Sietske, een Friese naam, alweer met zo’n positieve betekenis, namelijk ‘zegen, overwinning’.
En nu ‘van de Pol-Drent’. Drent is natuurlijk de achternaam van mijn ouders, een vrij neutrale naam, die alleen verraadt dat mijn voorouders misschien iets met Drenthe te maken hadden. Met Fina Drent kon ik wel leven, maar toen ik volwassen werd en op verschillende plekken ‘mevrouw Drent’ werd genoemd, kreeg ik toch wel jeuk. Mevrouw Drent dat was mijn moeder en ik niet. Tenminste, ik was zo anders, vond ik. Toen werd ik door mijn huwelijk ook nog mevrouw van de Pol en daarmee had ik hetzelfde, mevrouw van de Pol was mijn schoonmoeder. Ik heb dit alles enigszins opgelost door zoveel mogelijk beide namen te gebruiken, dus Van De Pol-Drent, dit maakte mij uniek, en niet een kloon van mijn moeder of mijn schoonmoeder.
Het grappige is wel dat mijn 5 volwassen dochters allemaal ‘mevrouw Van de Pol’ heten en daar geen van allen problemen mee hebben. Gelukkig doen ze niet zo moeilijk als hun moeder of ze denken gewoon ‘What’s in a name’.
