Een signaal uit de Bijbel
Recent stond ik met de auto op een parkeerterrein bij een tankstation langs de snelweg te pauzeren. In de hoek van de parkeerplaats stonden 2 mannen naast elkaar met hun gezicht naar de bosjes. Die zijn zeker aan het plassen, dacht ik, synchroon plassen weliswaar. Maar het duurde wel heel lang. Totdat ze samen knielden op een kleedje en ik begreep dat ze niet aan het plassen waren, maar aan het bidden. Moslims bidden 5 x per dag, een keer voor zonsondergang, een keer midden op de dag, een keer aan het eind van de middag, een keer na zonsondergang en een keer ’s avonds laat. Toen ik hierover ging lezen bleek dat de tijden op de minuut vastgesteld zijn. Sommige Islamieten bidden zelfs 6 keer per dag en vandaag zou, volgens de site van salaamislam.nl/gebedstijden zijn om 5.15, 6.45, 13.38, 17.26, 20,21 en 22.01 en bijna elke dag verschuift het met 1 of meerdere minuten.
Hoe doe die mensen dat, denk ik dan. Is er een moskee in de buurt, dan worden de gelovigen opgeroepen tot gebed, de Azaan. Er wordt dan gezongen door de muezzin, vaak vanuit een minaret (een open toren van de moskee). Het is dus eigenlijk een teken uit de Koran, dat er moet worden gebeden. Maar hoe doen moslims dan nu onderweg of op plaatsen waar geen moskee is. Hebben ze een ringtoon die hen laat weten dat het tijd is voor het gebed, of dat het bijna tijd is voor het gebed, zodat ze zich kunnen klaarmaken om op tijd te kunnen bidden. Dus op tijd even hun werk neerleggen en naar de gebedsruimte gaan, of hun auto aan de kant zetten en een plekje in de berm zoeken. Ik denk het wel, ik kan me niet voorstellen dat, met name omdat de exacte tijden dagelijks verschillen, iemand dit kan onthouden en er precies op tijd aan denkt.
Hoe zit dat met de bijbel en krijgen Christenen ook een signaal om te bidden. Om met dit laatste te beginnen. Klokgelui van kerken op de zondagmorgen is ook een oproep voor Christenen om naar de kerk te gaan om onder andere te bidden. EModerne kerkgebouwen hebben echter vaak geen klokken en veel Christenen komen op zondag niet bijeen in een kerkgebouw, maar in school, buurtcentrum of ander gebouw.
Vroeger was de klok ongeveer het enige communicatiemiddel. Daarom werd het luiden van de klokken 3 maal per dag toegeschreven aan het begin en einde van een werkdag en aan de tijd dat er gegeten moest worden. Het grappige is dat in dorpen de klokken ’s morgens al om 6 uur luidden en in de steden vaak pas om 8 uur. Ook in die tijd werd het luiden van de klokken gebruikt om even tijd te nemen voor gebed. Eigenlijk was het gelui dan een vertolking van een signaal uit de bijbel, om dagelijks wat tijd met God en in gebed door te brengen.
Het is dus een BIJBELsignaal. Een raar woord dacht ik ooit toen ik het voor het eerst las. Ik heb het opgezocht en het blijkt ook helemaal niet te bestaan. Bovendien is de vraag: ‘waar heb ik dit woord voor het eerst gelezen?’. Bij een spoorwegovergang. En wat heeft een spoorwegovergang met de Bijbel te maken. Je kunt er natuurlijk over filosoferen en denken aan het leven als een treinreis, net zoals in bijvoorbeeld het volgende gedicht: ‘Het leven is als een treinreis, mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien en haltes met een droevig afscheid’. (uit ‘dichterbijdanooit.nl’)
Recent kwam ik het woord weer tegen, bij een spoorwegovergang en omdat ik moest wachten op een voorbijrijdende trein had ik de tijd om het bordje beter te bekijken. En wat stond daar? ‘BIJ BELSIGNAAL BRUG VRIJMAKEN’ Het had dus helemaal niets met de bijbel te maken, maar gewoon een waarschuwing voor weggebruikers, om bij het belsignaal van de bewaakte spoorwegovergang de weg (zo snel mogelijk) vrij te maken. Dus als je ooit zo’n bordje tegenkomt, ga dan niet snel in je bijbel lezen, bidden of wachten op een Goddelijke aanwijzing, nee, maak de weg vrij als je de bel hoort en zorg daarbij voor veiligheid voor jezelf, de overige weggebruikers en de treinreizigers.
Amen.
