Of niet
Na 160 blogs in bijna 7 jaar lijkt het mij een goed moment om eens stil te staan bij de geschiedenis van mijn blog en de ontwikkeling ervan. Maar ook zou ik wat aandacht willen geven aan jou, de lezer.
Toen ik door verschillende omstandigheden moest stoppen met werken leek het me leuk om te gaan ‘bloggen’. Ik had geen idee, hoe en waarom, dus ging ik me verdiepen in het fenomeen ‘bloggen’. Ik ging erover lezen en praten en zelfs heb ik nog een ééndagscursus gevolgd om me te helpen duidelijkheid te krijgen in waar ik met mijn blogs ‘heen wilde’. Ik merkte dat mijn omgeving vooral ging verwachten dat ik zou gaan bloggen, zoals ik jarenlang columns heb geschreven voor verschillende tijdschriften, waaronder de ‘Jan’, de ‘Bambini’ of de ‘Eva’. Maar dat wilde ik niet, dat zou een verlengstuk zijn van mijn werk en daar wilde ik dus eigenlijk van loskomen.
In maart 2018 schreef ik een blog over de verschillende manieren waar op je blog kunt schrijven. De eerste manier was: je rommelt maar wat aan. De tweede manier was heel serieus, dus je schrijft pas een blog als je je eerst goed hebt ingelezen over een bepaald onderwerp. Dan was er nog het schrijven van een blog en ondertussen andere mensen mee laten lezen en hun commentaren verwerken. De vierde, die ik nu heel grappig vind is plagiaat plegen. En als laatste ‘met vallen en opstaan’.
Als ik nu terugdenk aan mijn 160 blogs, met altijd weer een nieuwe titel, die wel of niet tot nieuwsgierigheid leidt, keurig geciteerde verwijzingen, en de rijke schakering van onderwerpen en manieren om die bespreken, dan kom ik toch het meest bij de al eerstgenoemde manier van bloggen uit: ‘je rommelt wat aan’. Soms maak ik iets mee en denk ik: ‘hier zou ik weleens een blog over kunnen schrijven’. Vaak ben ik dat voorval alweer vergeten als ik er eindelijk voor ben gaan zitten en blader ik op mijn telefoon, in mijn agenda of lees ik wat nieuwsberichten en laat Gods water over Gods akker lopen. Ofwel ik schrijf wat in me opkomt, heb geen dieper doel om de wereld te verbeteren en al associërend ontstaat er een blog. Dan nog even opzoek naar een gratis foto en hoppa het blog is geboren.
Ik lees hem nog een keer door en zet hem dan op mijn site, op LinkedIn, op Facebook en op Instagram. Hij is dan alleen te lezen voor de contacten die ik heb op deze media en niet voor de hele wereld. Maar dan komt er toch een soort spannend moment. De eerste 24 uur dat hij te lezen is, kijk ik regelmatig hoe de stand van zaken is, hoeveel lezers er zijn en soms of er commentaar bij staat.
En daar heb ik nu totaal geen inzicht in. Ik begrijp niet waarom een bepaald blog soms binnen 12 uur al 150 keer is gelezen en de ander dat aantal pas na een week bereikt. Ik heb getracht daar een antwoord op te vinden. Heeft het te maken met de dag en het tijdstip waarop ik hem heb gepost of met de titel of de foto. En wat voor soort titels of foto’s spreken mensen nu wel aan en wat zorgt ervoor dat iemand verder scrolt. En hoe belangrijk vind ik het om achter deze informatie te komen.
Ik heb niet een bepaalde boodschap die ik over wil brengen op de lezers, alhoewel terugkijkend zit er behalve vermaak toch vaak een boodschap in de meeste blogs. Ik heb ook geen behoefte aan een grotere lezersgroep of meer bekendheid in het algemeen.
Het is vooral nieuwsgierigheid. Wat beweegt de lezer, wat spreekt hem of haar aan en wat misschien totaal niet. Natuurlijk heeft elke lezer zijn eigen interesses, achtergrond en motivatie en misschien is er gewoon geen grote gemene deler. Maar wat ik wel weet dat veel lezers terugkomen, die hebben dus een reden om mijn blogs te volgen.
Kortom, misschien kun je me in een reactie op de blog, maar mag ook privé, laten weten waarom je vaak, regelmatig of af en toe een blog van mij leest.
Wat ik met de reacties ga doen weet ik nog niet. Ik schrijf met plezier en dat wil ik graag ook zo laten. En ik ben tevreden als ze met evenveel plezier worden gelezen, alleen kun je me misschien duidelijk maken wat je plezier geeft.
Ik ben benieuwd.
