Spijt.

Soms heb je spijt van iets wat je hebt gedaan, maar je kunt ook spijt hebben van iets wat je hebt gelaten.

Voor de flat, waarin ik iemand ging bezoeken, stond een ambulance. Ik heb van huis uit geleerd dat nieuwsgierigheid naar een ander zijn leed niet netjes is, dus ik gaf verder geen aandacht aan de ambulance.

Bij de lift stond ook een oude dame met een rollator te wachten. ‘Weer iemand naar het ziekenhuis’ zei ze. Waarop ik in al mijn onschuld reageerde met ‘ misschien komen ze wel iemand thuis brengen’.

Zij had dus wel gekeken en zei ‘nee, ze nemen iemand mee’. In de lift suggereerde ik dat er bij deze flat waarschijnlijk wel vaak ambulances waren, vanwege het grote aantal ouderen in de flat en eigenlijk in de hele wijk. ‘Deze wijk bestaat uit 40 jaar, dus alle mensen die 40 jaar geleden hier zijn komen wonen zijn nu oud. Ik ben ook al 85, ik ben pas jarig geweest’. Ik vroeg haar hoe het was om 85 te zijn. Ze vertelde me dat het niet altijd meeviel, maar dat ze blij was dat ze nog de deur uit kon met haar rollator en dat ze wel van alles mankeerde maar toch nog zelfstandig kon wonen’

‘En, heeft u uw verjaardag nog gevierd’, was mijn volgende vraag. ‘Nee’ er was niemand geweest want ‘mijn schoonzoon……’ begon ze nog. Maar toen waren we al op de 10 verdieping en moest ik uitstappen. Zij bleef nog in de lift, want ze moest nog een stukje verder. Ik belde aan bij mijn vriendin en al snel hadden we het over onze eigen beslommeringen. Maar toch liet het me niet los, ik dacht….nu wordt je 85, alleen. Hoe erg is dat. Erg, dat wist ik direct. Natuurlijk ging ik allemaal excuses bedenken: misschien viert ze wel nooit haar verjaardag of gaat ze het een andere keer wel vieren, misschien houdt ze niet van drukte, misschien heeft toch nog iemand aan haar gedacht en heeft ze wel post ontvangen of telefoontjes.

Het bleef me bezig houden, want ik had spijt en spijt knaagt aan je. Ik had het graag een keer overgedaan. Opnieuw met haar in de lift en niet de 10^e uitstappen, maar de 12^e of de 14^e en vragen welk nummer ze woont. Mijn vriendin kon best 5 minuten wachten. Dan was ik op een holletje naar het nabijgelegen winkelcentrum gelopen en had een mooie bos bloemen gekochte  en een gebakje en was ik naar haar teruggelopen, zou hebben aangebeld en hebben gezegd ‘alstublieft, voor uw verjaardag, een bloemetje en een taartje, want zo alleen 85 worden dat is niet de bedoeling’

Maar ik kon het niet opnieuw doen. Ik heb nog uitgelegd aan mijn vriendin hoe deze mevrouw eruitzag, maar zo zagen bijna alle bewoners van de flat eruit. Dus daar had ik niets aan. Daarna ben ik met mijn vriendin uit eten gegaan, dat was prima, lekker en gezellig, maar tot op de dag van vandaag heb ik spijt van de kans die ik heb laten liggen om een oude dame van 85 te laten weten dat ze aandacht verdient voor haar verjaardag, wat de reden ook maar is van haar alleen zijn.

Ik wacht nu op een nieuwe kans, er zijn genoeg momenten dat je iemand even kunt laten weten, “hallo ik ben er, kan ik iets voor je doen”.