Ik heb ze allemaal gemist.
Vandaag is het maandag, ik wil een blog schrijven en denk ‘het is wel weer eens tijd voor “de internationale dag van………’’’
Dus ik zoeken op internet en vandaag is er op dat gebied helemaal niets te beleven. Niets te vieren, niets te herdenken, niets wat mij inspireert tot een spannend of interessant verhaal. Dit in tegenstelling tot gisteren. Toen was het de dag van de romantische muziek, de internationale dag van de fotografie, de internationale dag van de humanitaire hulp en de internationale dag van de orang-oetan. Er borrelen prachtige associaties in mij op, bijvoorbeeld het fotograferen van apen of een onderzoek naar romantiek onder orang-oetans of de relatie tussen romantische muziek en humanitaire hulp beschrijven. Ik had er wel iets moois van kunnen maken, maar het is te laat, ik moet weer een jaar wachten.
En zo heb ik nog meer gemist dit weekend. Ik ben niet in Leeuwarden geweest met 400.000 anderen om de reuzen te bekijken, ik was niet op het Lowlands festival, ik ben ook niet naar het Prinsengrachtconcert geweest en heb ook niet langs de sloot gestaan in Friesland om Maarten van der Weijden aan te moedigen tijdens zijn elfstedenzwemtocht.
Ik krijg echt het idee dat ik een hoop in het leven mis, dat ik maar half leef. Het enige spannende is dat ik wel naar het Prinsengrachtconcert heb gekeken op de tv. Dat ik op de hoogte bleef van de zwemprestatie van Maarten en ook van het niet kunnen afmaken van zijn tocht en dat ik filmpjes voorbij heb zien komen van de reuzen in Leeuwarden; de duiker, het meisje en de hond.
Dus op mijn socialmedia-accounts geen foto’s en filmpjes van Mij in Leeuwarden of Mij langs het water of Mij op de Prinsengracht en helemaal niet van Mij op Lowlands. Nee, op mijn socialmedia-accounts was helemaal niets te vinden over mij.
Heb ik dan wel geleefd?
Ja, volop. Ik heb gegeten, gelachen, gezeten, gepraat, geluisterd, gefietst, geluierd, gelezen, tv gekeken, gedoucht, mij aan- en uitgekleed, gewassen en geslapen. Allemaal niet interessant genoeg om iedereen daar deel van te maken, om daarover een blog te schrijven.
Ik las pas op een tegeltje “toen ik klein was bestond er ook al social media … alleen heette het toen buiten spelen”. En dit geldt ook voor volwassenen. Mijn social media bestond uit het eten met ons gezin, een praatje maken met een kennis op straat, een conflict met mijn partner uitpraten, samen met een dochter naar een concert op de tv kijken, een lange brief typen en mailen naar een vriendin aan de andere kant van de wereld, luisteren naar een preek en een praatje tijdens de koffie na de kerkdienst.
Kortom, ik heb het mezelf laten zien. Om tevreden te zijn hoef ik niet allerlei festiviteiten af te lopen, internationale dagen te vieren en blogs vol te schrijven.
Op een ander tegeltje las ik “de meeste mensen weten het niet maar je kan ook naar de sportschool of hardlopen zonder het op facebook te zetten” Helemaal mee eens, chapeau.
