Op een eeuwenoude weg.
Pas zat ik met mijn partner een detective te kijken waarin een achtervolging was te zien. Ik zei tegen mijn man ‘Ik zou het denk ik nooit doorhebben als ik zou worden achtervolgd. Misschien alleen als ik op een stille weg buiten de bebouwde kom zou rijden’.
Recent had ik een afspraak in de ochtend aan de andere kant van de afsluitdijk. Ik moest vroeg weg om op tijd te zijn. Toen ik mijn tas nakeek voor vertrek ontdekte ik dat ik bijna geen contant geld meer had, dus besloot ik eerst nog maar even te pinnen.
De dag daarvoor had ik mijn auto uitgeleend. Gelukkig had de lener hem netjes op zijn vaste plek naast ons huis gezet. Ik stapte in en wilde via de Munnikenweg naar de pinautomaat rijden. Pas las ik een artikel over de Munnikenweg en Alkmaar waarin stond dat de weg al 800 jaar oud is en de kasseienstrook inmiddels tot monument is verklaard. Omdat de weg heel hobbelig is mag je er niet harder rijden dan 30 kilometer per uur.
Dus met een rustig gangetje reed ik in het donker over de Munnikenweg. Opeens zag ik in mijn achteruitkijkspiegel dat er een busje achter me reed met zijn knipperlichten aan. Ik maakte daaruit op dat het iemand was met haast, dus ik maakte ruimte zodat het busje mij kon inhalen. Maar dat deed hij niet, hij ging naast me rijden. Ik voelde me daar zeer ongemakkelijk bij, toen ik langzamer ging rijden, om hem voor te laten gaan, reed het busje ook langzamer. Dus besloot ik even flink te gassen om van mijn achtervolger af te komen. Al snel was ik langs de pinautomaat, met nog steeds met het busje achter mij. Ik raakte ervan overtuigd dat ik echt werd achtervolgd. Dus ging ik doen wat ik geleerd heb van al die detectives die ik jaren heb bekeken. Ik maakte tempo en ging een zijstraat in en weer een zijstraat en nog één en reed weer richting pinautomaat. Ik dacht mijn achtervolger van me afgeschud te hebben, maar helaas dat bleek niet zo te zijn. Het busje werd naast mijn auto geparkeerd.
Dan slaat je fantasie toch wel op hol. Word ik beroofd van mijn portemonnee, met weinig geld maar wel allerlei pasjes, word ik uit mijn redelijk nieuwe auto gesleurd en gaat 1 van mijn belagers er met mijn auto vandoor of heeft iemand het op mij gemunt. Ik kon niet zo snel bedenken wie het op mij gemunt zou kunnen hebben, maar als je regelmatig het nieuws volgt gebeurt het wel vaker dat de dader het slachtoffer niet persoonlijk kent.
Ik zag geen andere oplossing om maar mijn deur op slot te houden en een klein stukje van het raam open te draaien. De persoon in het busje deed hetzelfde. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel.
‘Mevrouw, uw beide achterlampen zijn uit’. Ik slaakte een zucht van verlichting. Niemand had het op mijn auto, mijn portemonnee of mijn leven gemunt. Iemand had gezien dat ik reed zonder achterlichten en wilde mij waarschuwen zodat ik niet in een gevaarlijke situatie terecht zou komen.
‘Dank u wel’ riep ik en het busje reed al weer. Ik ging op zoek naar het juiste knopje om mijn achterlicht weer aan te doen, waarschijnlijk per abuis uit gedaan door degene die de dag daarvoor mijn auto had geleend. Ik stapje uit en liep voor de zekerheid nog even om mijn auto heen om al mijn lampen te controleren. Ja hoor, alles deed het. Ik haalde gerust adem, ging geld pinnen en vervolgde mijn weg.
Terugkijkend naar het voorval bedenk ik me dat ik misschien wel te veel detectives heb gezien de laatste jaren. Aan de andere kant is het toch goed om niet iedereen te vertrouwen, omdat niet iedereen te vertrouwen is. Het lastige is echter dat je dat op het moment supreme niet altijd direct weet en soms maar beter het zekere voor het onzekere kunt nemen. Achteraf ben ik mijn achtervolger zeer dankbaar voor zijn vasthoudendheid om mij te waarschuwen en te beschermen tegen eventuele ongelukken.
Was iedereen maar zo zorgzaam en betrokken.
