Geen week zonder beek.

Als je van klassieke muziek houdt dan ken je de opmerking ‘geen dag zonder Bach’ waarschijnlijk wel. Niet iedereen  luistert graag naar Bach, maar als sommigen kunnen er geen genoeg van krijgen.

Sinds een tijdje doe ik mee aan het participatiekoor in Bergen. Op dat koor zitten mensen met en zonder dementie en samen studeren we de koralen van Bach in, natuurlijk in het Duits. Ik ben onder de indruk van de teksten die ik zing, vooral koraal 31 die vertaald zegt: ‘Wat mijn God wil, dat gebeurt altijd. Zijn wil dat is de beste, hij is bereid om hen te helpen, die vast in hem geloven. Hij helpt uit nood, de goede God, en straft met mate. Wie God vertrouwt, vast op hem bouwt die zal hij niet verlaten’ We zingen dit vol overtuiging, gezond of ziek, dement of nog goed bij ons verstand. Sommige mensen in het koor vinden het alleen maar mooi, voor anderen heeft de tekst ook een geestelijke betekenis in hun leven en in hun lijden.

Maar nu Bach. Ik las over hem dat hij 2 keer getrouwd is geweest en in het totaal 21 kinderen heeft gekregen waarvan hem maar 9 hebben overleefd. Dat betekent dat hij 12 kinderen heeft moeten begraven. Dit lijkt me onmenselijk zwaar, maar de hele Mattheus Passion is een grote lofzang aan God, die niet van je scheidt als je leeft en ook niet van als je sterft. Bij zo’n levensverhaal verwacht ik een lied van diep verdriet, een depressie, misschien wel een verlangen naar de dood. Maar bij Bach werkte dat dus anders. Geen tekenen van een depressie of onoverkoombaar verdriet.

Ik kan jaloers zijn op Bach, op zijn muzikaliteit, zijn enorme productie, zijn visie op God en de bijbel en zijn omgaan met verlies en dood. Sommige mensen zeggen ….’ja maar vroeger was het anders, dan stierven er veel meer kinderen’. Klopt, Rembrandt kreeg er 4 en maar 1 overleefde het. Toch denk ik dat het verdriet van het verlies van een kind even erg is, vroeger of nu.

Dit weekend stond in trouw dat ze verschillende landen in Afrika geen woord hebben voor depressie. In Afrika zal de kindersterfte toch ook veel groter zijn dan hier in Nederland, maar als verklaring wordt gegeven dat er minder individualisme is, dat je je verdriet en je pijn meer samen draagt en je niet zo snel afzondert waardoor depressieve gevoelens niet zo snel zullen ontstaan.

In mijn werkzame leven heb ik veel mensen begeleid, behandeld na de dood van 1 of meer van hun kinderen. Zij merkten wel hoe belangrijk het was om er over te kunnen praten, zelfs nog 10 tallen jaren. Het verlies van een kind draag je altijd met je mee, dat zal bij Bach ook zo zijn geweest, 12 keer.

Vandaag zat ik even tv. te kijken, komt er een reclame langs van Media Markt en een man zegt ‘wij helpen u bij wat u het liefste is, namelijk uw telefoon’. Ik werd boos en verdrietig tegelijk. Natuurlijk bedoelde hij dit niet letterlijk, maar ik heb direct de tv. uitgezet. Ik vond het zo misplaatst. Hoe eenzaam en verdrietig zou je zijn als je telefoon het liefste is wat je hebt en niet je kinderen of je familie of Bach of God.

En nu nog een even ‘geen week zonder Beek’. Bach is het Duitse woord voor beek, dus vandaar een woordgrapje aan het eind van deze toch voor mijn doen zeer serieuze blog.