Heb ik dan wel gevoel?

Sinds 20 jaar bestaat in Nederland te term ‘hoogsensitiviteit’, HSP, high sensitive personality, een term ingevoerd door de Amerikaanse psychotherapeute Elaine Aron. Volgens onderzoeken zou ongeveer 20% van de bevolking hoog sensitief zijn.  Hoogsensitieve mensen schijnen snel overprikkeld te zijn en voelen zich dikwijls niet begrepen. Dat is natuurlijk niet altijd makkelijk. Maar als ik even het internet afstruin naar overige kenmerken van hoogsensitiviteit dan word ik bijna jaloers.

Ik heb gelezen dat mensen met hooggevoeligheid (of hoogsensitiviteit) vaak opmerkzaam zijn, invoelend en creatief en hebben aandacht voor details. Prachtige eigenschappen, die ik volgens mij ook heb. Wel handig als je blogs schrijft of psycholoog bent.

Daarnaast schijnen ze een diep innerlijk leven te hebben. Ik vind dit ingewikkeld, ik denk dan gelijk ‘hoe diep kan je innerlijk leven zijn’. Ik weet niet hoeveel meter diep mijn innerlijke leven is, maar ik kan enorm genieten van kunst, van muziek, vooral van klassieke muziek en van films. Dus dat lijkt me toch wel aardig diep. Pas vroeg iemand wanneer ik voor het laatst had gehuild bij een film. Ik kon het me niet herinneren. Dus misschien toch niet zo diep gevoelig als ik dacht. Ik weet wel dat ik vroeger bij het boek ‘Voetstapjes in de sneeuw’ van W.G.van de Hulst huilend in slaap ben gevallen, maar toen was ik 8. Boeken en films kunnen mij dus niet zo zeer tot tranen toe raken, echte mensen en hun verhalen en hun emoties gelukkig wel.

Aanvoelen van sferen en stemmingen, zoals een echte hooggevoeligerd (leuk woord, net verzonnen), is me ook niet vreemd, maar dan kan ik wel het verschil maken tussen de gevoelens van de ander en die van mijzelf.

Verder kunnen mensen met hooggevoeligheid ook erg gevoelig zijn voor bepaald voedsel of de structuur van bepaald voedsel of de stof van hun kleding. Dus last hebben van kriebelende panty’s of direct het wasvoorschrift en de maat uit kun kleding knippen omdat het hun irriteert. Gelukkig erken ik me daar ook niet in, ik verdraag alle kleding en lust ongeveer al het eten dat er bestaat, zelfs glibberige oesters.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe meer ik erover lees, hoe meer ik ga denken ‘wat een bijzondere groep mensen’ die hooggevoeligerds. Ik mis toch wel een hoop emotie en intuïtie en indruk. Zo heb ik ook niet zo snel last van pijn, kan pijn redelijk verdragen en heb geen allergieën.

Ik voel me steeds kleiner worden als ik dit schrijf. En als ik lees dat hoog sensitieve personen heel speciaal zijn en ik dus eigenlijk heel gewoon ben. En zij misschien wel een 6^e zintuig hebben waar ik er maar 5 heb.

Gelukkig zijn er steeds meer boeken op de markt over hooggevoeligheid en is er een enorme aanwas van vooral coaches die hoogevoeligerds helpen meer van zichzelf en hun hooggevoeligheid te houden en leren dat in deze laaggevoelige maatschappij de hooggevoelige medemens ook recht heeft op geluk en een prettig leven. En daar ben ik serieus blij mee, ook al doet de bovenstaande tekst je iets anders denken. Ik vermoed dat vooral hooggevoelige lezers zich diep geraakt kunnen voelen door deze blog en de laaggevoeligen niet, die lezen er overheen en bedenken ondertussen dat ze straks de aardappels nog moeten schillen en vanavond een spannende film gaan kijken in hun kriebelende badjas en daarna heerlijk gaan slapen in hun al tijden niet opgemaakte bed.

Gelukkig is het woord laaggevoelig nog niet ingeburgerd en is het ook nog geen psychiatrische diagnose. Hooggevoeligheid is dat gelukkig ook niet. Voor beiden bestaan er geen pillen en hoog of laag gevoelig zijn beiden kenmerken van mensen die ook maar proberen om het beste van hun leven te maken. Het lijkt pas echt erg als je ongevoelig bent. Nou ja, eigenlijk niet, want dan voel je ook geen lijden, maar helaas ken je ook geen verliefdheid en ander geluksgevoel.