Kan dat wel?

Vorige maand stuurde 1 van mijn dochters een overlijdensadvertentie naar mij op. Het ging om de dood van het oudste kind van mijn Groningse grootouders, die hun dochter op 11-jarige leeftijd hadden moeten verliezen aan de Spaanse griep. Ik kende dit verhaal wel. Mijn moeder had het er vaak over gehad, over het verdriet van haar ouders en over het feit dat zij, 6 jaar naar haar dood was geboren en dezelfde naam had gekregen. Iets wat in die tijd gebruikelijk was. De advertentie was 101 jaar oud.

Ik ging lezen over de Spaanse griep. Ik las dat deze 20 tot 100 miljoen levens had geëist en dat er van de 6 miljoen mensen die toen in Nederland woonden, 30.000 waren gestorven, waaronder dus mijn 11-jarige ’tante’. Ik schrok van de cijfers, maar ik bedacht me ook dat het al meer dan 100 jaar geleden was en wist toen nog niet wat ons boven het hoofd hing.

Inmiddels is er een nieuwe pandemie. Ik ben nog een keer gaan lezen over het verschil tussen de Spaanse griep en Corona, maar ook tussen de medische kennis toen en nu. Het is volgens deskundigen niet realistisch te denken dat deze Corona golf gaat lijken op de Spaanse griep. Ook een groot verschil tussen toen en nu is de informatievoorziening en de contactmogelijkheden via de media.

Je kunt de hele dag lezen over Corona als je wilt. Over aantallen zieken en sterfgevallen, over genomen of te nemen maatregelen, over thuis werken en thuisonderwijs, over thuisbehandeling door de GGZ en over hoe je het beste om kunt gaan met elkaar, maar ook met je vakantieplannen of met de aanschaf van je nieuwe garderobe. Er staan ook tips om fit te blijven nu de sportscholen zijn gesloten, oplossingen om thuis kerkdiensten te volgen die worden gegeven in een lege kerk. Je kunt ook lezen hoe om te gaan als je als partners beide thuis werkt en je relatie ingewikkeld is of adviezen voor thuisonderwijs in lastige situaties; als je een gezin hebt met kinderen met ADHD of autisme of je hebt 6 kinderen in verschillende leeftijdsfasen of je bent een alleenstaand ouder en werkt in de zorg en je ouders zijn boven de 65.

Wat ik ook leuk vind zijn liedjes die je kunt zingen, klassiek of modern, tijdens het handenwassen en grappen die worden gemaakt. Nee, ik houd niet van grappen over deze vreselijke ziekte, over verdriet en eenzaamheid, over angst en rouw. Daar maken we geen grappen over. Als het daarover gaat dan zijn we er voor elkaar, als het goed is. Niet door een knuffel of een arm om elkaar heen, maar door aandacht te hebben, door te luisteren, elkaar te helpen en te troosten.

Maar dan die grappen. De eerste grappen die ik tegenkwam gingen over het maken van mondkapjes, van oude bh’s of van een virusscanner. Of de Mona Lisa met een mondkapje. Al snel gingen ze over facebook, LinkedIn, WhatsApp en andere kanalen. Daarna de grappen over het hamsteren. Iedereen is ze wel tegen gekomen. Iemand vertelt dan dat hij in de winkel was en een andere klant met 10 pakken wc-papier zag rondlopen. De klant die dat zag maakte daar een scene om, omdat hij het asociaal vond. Echter toen bleek dat hij een vakkenvuller van de supermarkt aansprak en geen klant.

Als je om deze grappen (nog) kunt lachen, ben je redelijk gezond. Waarschijnlijk heeft het coronavirus jou of iemand in je omgeving niet te pakken.

Vandaag kreeg ik de volgende grap binnen:

‘Aan iedereen die wc-papier verzamelt, ik mis nog vel 10, 39, 69, 187, dan heb ik mijn album vol’

Kun je hier nog om lachen, dan gaat het nog goed met je. Maar wordt niet te overmoedig, blijf je houden aan de veiligheidsvoorschriften, in de hoop dat het coronavirus binnen niet al te lange tijd de wereld weer uit is en we weer veilig kunnen handen geven, knuffelen, strelen, kietelen, ademhalen.