Galgenmaal
Met een afscheidsetentje neem je afscheid van een persoon, een plek, een situatie of een levensfase. Soms weet je nog precies wat je gegeten heb op de dag voor je bevalling, voor je huwelijk, voor je ontslag of voor je operatie. Het gaat vaak niet zozeer om de betekenis van wat je precies at, maar om de betekenis van het moment.
Zo weet ik nog de maaltijd in het hotel voordat we onze oudste dochter kregen. We zeiden tegen elkaar: ‘na vandaag zullen we niet meer met z’n tweeën zijn’. En dat klopt, want kinderen krijg je niet voor een poosje maar voor de rest van je leven. Zelfs als je kinderen groot worden en uitvliegen blijf je de ouders en deel je je gezin met je kinderen.
Hetzelfde als de maaltijd voor je huwelijk, vandaag eet je bv. als Esther Smit, maar vanaf je bruiloft eet je als Esther Boonstra-Smit. En pas na scheiding of overlijden, hopelijk pas na een hele lange periode, ga je misschien weer als Esther Smit aan tafel, als dat ooit gebeurt.
Sommige mensen eten elke dag een afscheidsetentje, omdat ze net als Charles Dederich, volgens ‘ensie.nl’ beweren: ’this day is de first day of the rest of your life’. Deze uitspaak is onder anderen overgenomen door Simon Vinkenoog en Yvonne Keuls in één van hun boeken.
Volgens Wikipedia wordt de laatste maaltijd ook wel aangeduid als galgenmaal. Dit is de laatste maaltijd die een veroordeelde krijgt voor zijn executie. Het blijkt dat veel veroordeelden zelf mogen kiezen wat ze eten vóór hun executie. Maar er zijn wel grenzen aan verbonden. De maaltijden zijn budget gebonden en meestal moeten de ingrediënten binnen de gevangenis te verkrijgen zijn.
Daarnaast heeft in Amerika elke staat zijn eigen regels en grenzen. In Texas moet de veroordeelde gewoon eten wat de pot schaft. Deze regel bestaat sinds 2011 en is het gevolgen van het gedrag van de gedetineerde L.R. Brewer, die een zeer uitgebreide maaltijd had besteld en vervolgens niets at omdat hij geen honger had. Dat laatste lijkt me eigenlijk niet zo vreemd, executie gaat je toch niet in de koude kleren zitten.
In Louisiana deelt de veroordeelde zijn laatste maaltijd met de cipier en soms wordt het eten verdeeld over andere gevangenen.
Achter het idee van de vaak royale maaltijden zat ook nog een praktisch idee. De laatste maaltijd was, net als de executie vaak in het openbaar. Door de gevangenen een uitgebreide laatste maaltijd te geven, konden ze laten zien dat de veroordeelde wel zijn straf kreeg, maar goed behandeld werd. Ook alcoholische drank speelde daar dikwijls een rol bij.
De keuzes voor een laatste maaltijd waren vaak heel bijzonder. De ene koos voor 12 hotdogs en cola, de ander voor een pot augurken, 2 bekers petermuntijs of 2 pakken cornflakes.
Ik ben ook altijd benieuwd wat mensen voor eten kiezen vlak voor hun euthanasie. Soms zijn mensen door hun ziek zijn al gestopt met eten en drinken, of in elk geval is hun inname geminimaliseerd. Maar als dit niet zo is, wordt er vaak gekozen voor het lievelingsgerecht van de stervende of gewoon wat licht verteerbaar voedsel en wat vruchtensap of water. Soms nemen mensen ook bewust hun laatste sigaret of hun laatste glas wijn, al dan niet samen met hun aanwezige familieleden of vrienden.
Maar behalve bij euthanasie, bij zelfmoord en bij terdoodveroordeelden weten we meestal niet wanneer we doodgaan. Dus weten we ook niet waar onze laatste maaltijd uit bestaat. Gelukkig maar dat we niet bij elke maaltijd hoeven na te denken of dit wel een waardig einde is van het leven. Maar als je toch weet dat je dood gaat, hoef je je ook niet druk te maken over kilocalorieën en vitamines.
Dus als je niet weet of je morgen doodgaat is het volgens mij het beste om gezond, genoeg, doch niet te veel maar wel lekker te eten, het liefst regelmatig of vaak met anderen en blijkt het dag toch je laatste maal te zijn geweest, dan heb je er in elk geval van genoten.
